Nov
27
Na heel veel hondjes, beertjes en kussens, ben ik vandaag weer begonnen aan een quilt. Dat is toch wat ik het allerliefste doe. De stofjes zijn in huis, het patroon is gekozen. Het wordt een quilt met sterren, omdat ik het leuk vindt om deze quilt een klein beetje kerstsfeer mee te geven. De kleuren zijn geen traditionele kerstkleuren, maar warme, een beetje sobere kleuren. Een klein beetje kan ik alvast laten zien. Het is een heerlijk patroon om aan te werken. Laat het weekend maar beginnen, ik weet me wel te vermaken!
Jullie ook allemaal een heerlijk weekend gewenst!
stofjes voor de sterren quilt
de eerste ster
2 reacties »
Nov
6
Geïnspireerd door de verhalen van de Gebroeders Grimm heb ik een paar kussens gemaakt met sprookjes silhouetten. Op de kussens staan afbeeldingen van de heerlijke vertelsels van Hans en Grietje, Roodkapje en de Bremer Stadsmuzikanten. Zwarte schimmen op een grijze achtergrond. Ik hou van sprookjes, en denk dat de meeste mensen ze ook nog wel kennen. Omdat De Bremer Stadsmuzikanten mijn favoriet is, heb ik de tekst daarvan hier in het blog gezet, en een foto van de kussens natuurlijk. Meer foto's vind je hier. En ze zijn te koop voor 25 euro per stuk.
De Bremer Stadsmuzikanten - Een man had een ezel, die al jaren lang onverdroten de zakken naar de molen had gedragen maar wiens krachten nu begonnen af te nemen, zodat hij steeds ongeschikter voor zijn werk werd. Toen dacht zijn meester erover hem maar weg te doen om hem niet langer in de kost te hebben. Maar de ezel kreeg dat in de gaten, en smeerde "m en ging op weg naar Bremen. Daar, zo meende hij, kon hij wel stadsmuzikant worden. Toen hij een poosje gelopen had, trof hij op de weg een jachthond aan die lag te hijgen alsof hij moe was van het harde lopen. "Wat lig jij daar zo te hijgen," vroeg de ezel. "Ach," zei de hond, "omdat ik oud ben en op jacht niet goed meer mee kan komen, heeft mijn meester mij willen doodslaan en toen heb ik de benen genomen - maar waarmee kan ik nu mijn brood verdienen?" - "Weet je wat," sprak de ezel, "ik ga naar Bremen om daar stadsmuzikant te worden, ga mee!" De hond vond dat best en zij trokken verder. Het duurde niet lang of zij zagen een kat langs de weg zitten die een gezicht trok als drie dagen slecht weer. "Wat zit jou zo dwars, ouwe snorrenpoetser?" sprak de ezel. "Wie kan er nu vrolijk zijn als zijn leven op het spel staat?" antwoordde de kat. "Omdat ik een jaartje ouder word, mijn tanden stomp worden en ik liever bij de kachel zit te spinnen dan op muizenjacht ga, heeft mijn meesteres mij willen verdrinken. Ik heb mij weliswaar nog uit de voeten kunnen maken, maar waar moet ik nu heen?" - "Ga met ons mee naar Bremen, jij kunt 's nachts toch zo goed muziek maken? Nu, daar kun je stadsmuzikant worden." De kat vond dat wel een goed idee en ging mee. Daarop kwamen de drie voortvluchtigen langs een hofstede en daar zat op het hek de hofhaan te kraaien alsof zijn leven er vanaf hing. "Jij kraait dat het iemand door merg en been gaat," sprak de ezel, "wat is er met jou aan de hand?" - "Omdat er morgen voor de zondag gasten komen, heeft de vrouw des huizes tegen de keukenmeid gezegd, dat zij mij morgen in de soep wil hebben en nu moet ik mij vanavond de kop laten afsnijden. Nu kraai ik uit volle borst zolang het nog kan." - "Och kom, beste Haan" zei de ezel, "trek liever met ons mee, wij gaan naar Bremen. Je hebt een goede stem en als wij samen muziek maken dan zul je eens wat horen!" De haan vond dit een goed voorstel en met zijn vieren trokken zij verder.
Zij konden echter de stad Bremen niet in één dag bereiken en kwamen 's avonds in een bos waar ze de nacht moesten doorbrengen. De ezel en de hond gingen onder een grote boom liggen, de kat en de haan zochten hun toevlucht in de takken, de haan vloog tot in de top, waar hij het veiligst zat. Voor hij ging slapen keek hij nog éénmaal in alle vier windrichtingen en toen dacht hij, dat hij in de verte een lichtje zag branden en hij riep tot zijn makkers, dat er niet ver weg een huis moest zijn, want er scheen licht. De ezel sprak:"Dan moeten wij ons maar op weg begeven om daar alsnog naar toe te gaan." De hond was van mening, dat wat lekkers te eten ook niet onwelkom zouden zijn. En zo begaven zij zich op weg in de richting van het licht en zagen het al gauw helderder schijnen en groter worden tot zij bij een hel verlicht rovershuis kwamen. De ezel, die de grootste was, ging naar het raam en keek naar binnen. "Wat zie je, Grauwtje?" vroeg de haan. "Wat ik zie?" antwoordde de ezel, "een gedekte tafel met heerlijk eten en drinken en er zitten rovers omheen, die het zich goed laten smaken." -"Dat zou wel iets voor ons zijn," sprak de haan. "Ja, ja, ach, zaten wij er maar!" zei de ezel. Toen beraadslaagden de dieren hoe zij het moesten aanleggen om de rovers eruit te jagen en eindelijk bedachten zij er wat op. De ezel moest met zijn voorpoten op het raamkozijn gaan staan, de hond op de rug van de ezel springen, de kat op de hond klimmen en tenslotte vloog de haan boven op de kop van de kat. Toen dat gebeurd was begonnen zij op een teken allen tegelijk hun muziek te maken:de ezel balkte, de hond blafte, de kat miauwde en de haan kraaide;" daarop stortten zij zich door het raam de kamer in, zodat de ruiten rinkelden. De rovers vlogen bij het ontzettende geschreeuw overeind, dachten niet anders of er kwam een spook naar binnen en vluchtten in doodsangst het bos in. Nu gingen de vier makkers aan tafel zitten en aten alsof zij in geen weken gegeten hadden.
Toen de vier muzikanten genoeg gegeten hadden, doofden zij het licht en ieder van hen zocht, al naar zijn aard, de gemakkelijkste slaapplaats uit. De ezel ging op de mesthoop liggen, de hond achter de deur, de kat bij de haard dichtbij de warme as en de haan ging op de hanebalk zitten - en daar zij moe waren van hun lange tocht, sliepen zij dan ook weldra in. Toen het middernacht was geweest en de rovers vanuit de verte zagen, dat er geen licht meer brandde in het huis en alles rustig scheen te zijn, sprak de hoofdman:"Wij hadden ons toch niet zo de schrik op het lijf moeten laten jagen," en hij beval één van de rovers naar het huis te gaan en de zaak te onderzoeken. Hij liep de keuken in om licht te maken en aangezien hij de vurige ogen van de kat voor gloeiende kolen aanzag, hield hij er een zwavelstokje bij, opdat het vlam zou vatten. Maar de kat liet niet met zich spotten, sprong in zijn gezicht en blies en krabde hem. De man schrok geweldig en wilde door de achterdeur naar buiten hollen, maar de hond, die daar lag, sprong op en beet hem in zijn been en toen hij over het erf langs de mesthoop rende, gaf de ezel hem nog een fikse trap met zijn achterpoot. De haan die door al het lawaai klaarwakker was geworden, riep vanaf zijn balk naar beneden. "Kukeleku!" Toen liep de rover zo hard hij maar kon terug naar zijn hoofdman en sprak:"Oh, wee!, in het huis zit een afschuwelijke heks, die tegen mij blies en met haar lange vingers mijn gezicht kapot gekrabd heeft en voor de deur staat een man met een mes, die mij in mijn been heeft gestoken en op het erf ligt een zwart monster, dat mij met een houten knuppel heeft afgeranseld en boven op het dak, daar zit de Rechter die riep:"Breng hier die schurk.' Toen heb ik gemaakt, dat ik wegkwam." Vanaf dat ogenblik durfden de rovers het huis niet meer in. En de vier Bremer muzikanten? Die beviel het er zo goed, dat zij het huisje nooit meer uit wilden.
1 reactie »
